سام سکوتی بداغ

عضو شورای استان گیلان حزب کارگزاران سازندگی

همگان روزهای اول آشنایی با عضوی جدید به عنوان دوست یا همکار را بخاطر می‌آورند و یا حتی اگر زندگی مشترک را آغاز کرده باشند، یادآوری سخنان رد و بدل شده در جلسات اول (جملات اتو کشیده و حرف‌های شیک و مجلسی!) میان نسلی که در حضور پدر و مادر اولین گفت وگوهاشان صورت می‌گرفت، بعد از صمیمیت اسباب خنده و شوخی می‌شود، كه قبل از آن مواظبت بيشتري از ادبيات گفتاري و منش مي‌كردند.

«خودمونی» شدن شاید چندان هم ناخوشایند نباشد و در مورد مثال‌های بالا اگر وارد مرحله اهانت و تخفیف یکدیگر نشود می‌تواند به قشنگی رابطه کمک کند. اما اگر «خودمونی» شدن تا آنجایی پیش برود که دیگر بود و نبود فرد فرقی نکند و هرگونه اهانتی روا دانسته شود نقطه آغازی  برای خاموش شدن چراغ‌های رابطه می‌شود.

این «خودمونی شدن» در موارد چندی می‌تواند خسارت بارتر هم بشود که یکی از همین خسران‌ها خودمونی شدن با اتفاقات منفی پیرامونی است که دیگر حساسیتی بر نمی‌انگیزد و واکنشی در پی ندارد؛ وقتی مدیر ارشدی نسبت به قوانین مصوب مجلس بی‌تفاوت می شود طبیعی است که زیر مجموعه‌های او می‌توانند کلکسیونی از تخلفات را در کارنامه خود داشته باشند و آب از آب تکان نخورد.

وقتی فساد مالی به سه هزار میلیارد تومان برسد دیگر دزدی‌های زیر هزار میلیارد تومان تنها می‌تواند به کار طنازان بیاید که از قَبَل ِ آن "بی‌قانون" چندین مطلب بیشتر بگیرد و نمایش‌نامه نویسان و کمدی پردازان چند دیالوگ بیشتر تولید کنند و "دورهمی" بنشینند و موجب خنده مردم شوند تا اینکه مسئولان فکری برای توقف این فسادها کنند!

«خودمونی» شدن در هر جمعی و  موضوعی اگر سودمند باشد خودمونی شدن با فساد هیچ سودی به حال مردم و جامعه ندارد و بهتر است از این موضوع حساسیت زدایی نشود که موریانه وار از درون جامعه را می‌خورد و سیل کوچکی می‌تواند  سد شکن شود.